با سلام..

خوب کتابه عجیبی است...کتابه بوف کوره ... صادق هدایت...

نوشته هاش...عشقش..رویاهاش...لحظه نابودیش...تنهاییش..و مرگش...همه و همه را زیبا بیان

 کرده..

و گفت مرگ حقیقتی است که دروغ نمی گوید...

می دونی اولش را که نوشتم...شاید خودم واقعا درک کردم...واقعا گاهی آدم ها درد هایی دارن

که هر چه برای بهترین هم رازتان هم بگید درک نمیشه...و شاید فقط کمی آرام شدید..

گاهی هم از طرفه همرازتان....داغون...خراب...خطاب می شید...

بعضی از درد ها بهترشون اینه که تو این دل بمونن...شاید تا آخر عمر..

شاید یادگاره همیشگی زندگیت باشن که تا آخر عمر زمانی که یادش می کنی...آهی سرد

می کشی...

آهی که اشتباهاته خودت باعثش شدن...

می دونی همیشه فکر می کنم که هر کس برای خودش زندگی عجیبی داره...

راستش زندگی همه یه داستانه از رسیدن و نرسیدن به آرزوهایی که شاید شب و روز را به عشق

 همین چیزها سر کردند..

یادمه پیش یکی از دوستام بودم...صحبت می کردم...حس عجیبی داشتم...نمی دونم داشتم

منفجر میشدم..

....گفتم می دونی چرا ما زود باید تجربه می کردیم و خام توی تجربه هامون می باختیم.....

............ولی همین تجربه ها شاید سخت تو دلمون موند.......

تجربه هایی که بعضی ها هر روز تجربه می کنن و می بازن...اما فکر می کنن پیروزه این بازی

هستن...

...........بازی زندگی چه بخواهی ...چه نخواهی.... تو بازیگرشی....................